Susza
Film fabularny pełnometrażowy, work in progress
Między ciałem a dziką przyrodą jest bardzo ścisły związek. Jakby na to nie patrzeć, ciało jest najbliższym nam kawałkiem dzikiej przyrody. Łączy nas z całym wszechświatem, bowiem składa się z materii, tej samej, co gwiazdy, drzewa, rzeki, zwierzęta i kamienie. Mało tego – przez nasze ciało nieustannie przepływa cała ta materia. To, co jest chmurą za chwilę będzie moimi łzami, krwią. To, co jest promieniem słońca za chwilę będzie moim wewnętrznym ciepłem i energią. To, co jest wiatrem za chwilę będzie moim oddechem, a gleba wkrótce zamieni się w moje tkanki.
Ryś Kulik
Anomalie w przyrodzie. Rekordowe temperatury. Martwe osy. Zatrute warzywa. Stuletni Kasztan choruje na raka, tak jak jego 85 letni gospodarz Tadeusz. Kasztan umierając wspomina swoje życie. Został zasadzony z miłością przez niemieckiego gospodarza w 1900 roku, kiedy urodziła się jego pierwsza córka Ingrid. Teraźniejszość jest przeplatana wspomnieniami kasztana, które są uruchamiane przez wydarzenia z jego obecnego życia i losy jego teraźniejszych gospodarzy. Przyroda wspomina i rozmyśla. Kamera wchodzi bardzo mocno w przyrodę, w jej tkankę, w jej ukryty, tajemny świat. I tak jak plączą się dzikie kwiaty na łące, korzenie i gałęzie drzew, tak plączą się losy głównych bohaterów. Przemoc jakiej doświadcza przyroda, doświadczają nasi protagoniści. Susza jaka dotyka ziemię, jest obecna także w relacjach między ludźmi. Opowieść kasztana wskrzeszając, to co zapomniane, przywraca życie.
Tak długo dawaliśmy się zwodzić, my dwoje.
Teraz przemienieni, bystro umykamy, jak umyka Przyroda.
My jesteśmy Przyrodą, długo nieobecni, teraz powracamy,
Stajemy się roślinami, łodygą, listowiem, korzeniami, korą,
Tkwimy w ziemi, jesteśmy skałą i skałą,
Jesteśmy dębem i dębem, rośniemy obok siebie,
Pasiemy się we dwoje pośród stad gotowych do biegu,
Jesteśmy dwie ryby pływające w morzu razem,
Jesteśmy czym jest kwiat akacji, nasz zapach w alejach rano i wieczorem,
Jesteśmy też ziarnisty brud zwierząt, jarzyn, minerałów,
Jesteśmy dwa drapieżne jastrzębie, szybujemy wysoko i patrzymy w dół,
Jesteśmy dwa jaśniejące słońca, to my na orbitach i między gwiazdami jak dwie komety,
W pogoni, szczerząc kły, czworonożni w lasach, skaczemy na zwierzynę,
Jesteśmy dwa obłoki rankiem i po południu nad głową,
Jesteśmy łączące się morza, dwie z tych wesołych fal, które kładą się jedna na drugiej
[i wzajemnie zwilżają siebie,
Jesteśmy śnieg, deszcz, chłód, mrok, jesteśmy każdy wytwór i oddziaływanie ziemi,
Krążyliśmy i krążyliśmy, aż znów powracamy do domu,
Została nam tylko wolność i tylko nasza radość.
Walt Whitman, przełożył Czesław Miłosz
Arne Næss
Uprawa roślin to najprostszy i najgłębszy sposób, by znów stać się częścią natury, nie jej właścicielem.
Najbardziej radykalną rzeczą, jaką możemy teraz zrobić, jest być w pełni obecnym wobec tego, co dzieje się na świecie.
